“Το νερό δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα”, αναφέρει σε παρέμβασή του ο πρόεδρος της Κοινότητας Μαμουλάδας, Χρήστος Κόγγος, με αφορμή τα όσα για μία ακόμα φορά συμβαίνουν στο χωριό και τις συχνές διακοπές στην υδροδότηση.
Λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της προέδρου της ΔΕΥΑΝ Αγγελικής Σμπούκη, για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα, μέσω παρέμβασης που θα γίνει, ο πρόεδρος ανάρτησε ένα βίντεο στο προσωπικό του προφίλ στο fb, αναλύοντας όλα όσα έχουν γίνει επί ημερών του για το ζήτημα, μίλησε για αδράνεια, ενώ άφησε και αιχμές προς όσους με εστίαση στο θέμα επιχειρούν να εντυπωσιάσουν και όχι να βοηθήσουν.
Δείτε το σχετικό βίντεο:
Στα παραπάνω απάντησε με δική του παρέμβαση που μας απέστειλε ο πρώην πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαμουλαδιωτών, Χρήστος Ζωιτάκης:
“Από Ζορό στο Ζόρι Ο πρόεδρος της Μαμουλάδας μπροστά στην ανικανότητά του.
Κάποτε ανέβαινε στ’ άλογο ντυμένος Ζορό. Σήμερα, κατεβαίνει απότομα στην πραγματικότητα, χωρίς μάσκα, χωρίς μαστίγιο και κυρίως, χωρίς καμία απάντηση για την ανικανότητά του.
Ο πρόεδρος της Μαμουλάδας δεν άντεξε την πίεση από τους κατοίκους και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: επιτέθηκε. Όχι στα προβλήματα, αλλά σε αυτούς που προσπαθούν να τα λύσουν. Αντί να αναλάβει έστω και τώρα την ευθύνη για τη διαχρονική του απραξία, πετάει λάσπη και ελπίζει να ξεχαστεί η αλήθεια.
Όμως τα προβλήματα δεν ξεχνιούνται. Δεν ξεχνούν οι κάτοικοι τα χρόνια της εγκατάλειψης. Δεν ξεχνά κανείς πως τη μόνη φορά που είδαμε κινητικότητα ήταν στις φωτογραφίες του με στολές και άλογα, ενώ το δίκτυο ύδρευσης παρέμενε διαλυμένο.
Και τώρα, που η νέα πρόεδρος της ΔΕΥΑΝ κάνει αυτό που ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΤΕ, ΔΟΥΛΕΙΑ βρίσκεται σε ζόρι. Πριν ένα χρόνο, με ΔΙΚΗ ΤΗΣ πρωτοβουλία άλλαξε το εσωτερικό δίκτυο στον οικισμό. Σήμερα, προχωρά η αποκατάσταση του εξωτερικού αγωγού προς τις δεξαμενές. Όχι λόγια, αλλά με έργα.
Ο πρόεδρος; Ούτε λέξη. Ούτε “ΣΥΓΝΩΜΗ”. Ούτε ένα “έσφαλα”. Μόνο επιθέσεις και πολιτικά καπνογόνα. Γιατί τι να πει κανείς, όταν μπροστά στην ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ του, δεν του μένει τίποτα άλλο παρά η στολή του Ζορό και η ανάμνηση ενός καρέ που δεν γελά πια κανείς;
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΛΕΠΕΙ. ΘΥΜΑΤΑΙ. ΚΑΙ ΚΡΙΝΕΙ.
Από το άλογο της γραφικότητας, στο ζόρι της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ”.