Στο κείμενο της κ. Ηλιάνας Μαγρά στην «Κ» της21-9-22 για την μικρή ελληνική κοινότητα της Γαλλικής πόλης Μπισβιλέρ, γίνεται αναφορά στον Αστέριο Αργυρίου, ομότιμο καθηγητή της Νεοελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, ο οποίος διετέλεσε και Πρόξενος της Ελλάδος στην ίδια πόλη, και στη συμβολή του να αποκτήσει η ελληνική κοινότητα του Μπισβιλέρ ελληνικό σχολείο.
Ο Α. Αργυρίου κατάγεται από την Ανατολική Ρωμυλία, γεννήθηκε όμως στο Μεγάλο Μοναστήρι της Θεσσαλίας. Ο πατέρας του, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εξετελέσθη από τους Γερμανούς. Έτσι ο μικρός Αστέριος πέρασε, το 1948, τις φιλόξενες πύλες των παιδοπόλεων, για να βγει, μετά από 10 χρόνια περίπου, φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής, επιτυχών μάλιστα πρώτος. Μετά την αποφοίτησή του κατέληξε με υποτροφία στη Γαλλία.
Για την παραμονή του στις παιδοπόλεις παραθέτω μια συνέντευξή του στον «Αδέσμευτο Τύπο» της 10-9-2006, κατά την οποία: «Βρήκα (στην Παιδόπολη, το 1948) πολύ ανθρώπινες συνθήκες. Κατ’ αρχήν εξασφαλίσαμε ψωμί να φάμε, γλυτώσαμε από την δυστυχία και την πείνα. Άλλα παιδιά γλύτωσαν ακόμα και από τον θάνατο, καθώς ερχόταν από περιοχές όπου οι αιματηρές μάχες δεν είχαν σταματήσει… Δεν μας έκαναν πλύση εγκεφάλου, ούτε ήρθε κανένας να μας πει ότι οι αντάρτες, που ήταν έξω, είχαν ‘‘δόντια λύκου’’ και ‘‘μαχαίρια γεμάτα αίματα’’. Ποτέ δεν ασκήθηκε ψυχολογική βία ή άλλος επηρεασμός… οι καλές μου επιδόσεις στα γράμματα με οδήγησαν στο Πανεπιστήμιο και το 1959 στη Γαλλία».
Τον Α. Αργυρίου δεν τον γνώρισα προσωπικά. Τις πληροφορίες μου τις έδωσε ο συμμαθητής του στις Παιδοπόλεις και στη Φιλοσοφική σχολή, ο Λαρισαίος Φιλόλογος Κώστας Τσιάρας, συντάκτης του ογκώδους και μνημειώδους, θα έλεγα, εκ 1.420 σελίδων βιβλίου «Διεξοδικό Συντακτικό της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας».
Την ίδια χρονιά -1948-, ο υποσημειούμενος, ηλικίας 4 ετών, μεταφέρεται βιαίως από τα βουνά της Μουργκάνας, στη «Λαϊκή Δημοκρατία» της Ουγγαρίας, όμηρος των ανταρτών του λεγόμενου Δ.Σ.Ε., για να επιστρέψει τελικά στην Ελλάδα το 1954. Το επόμενος έτος, με αίτηση του πατέρα μου βρέθηκα στiς Παιδοπόλεις, όπου κυριαρχούσαν οι αρχές της αριστείας. Έτσι όσοι έρεπαν προς τα γράμματα προωθούντο στο Γυμνάσιο με αυστηρά αλλά αντικειμενικά κριτήρια.
Τέλος για όσους θα ήθελαν να πληροφορηθούν περισσότερα για τον σωτήριο ρόλο των παιδοπόλεων, τους παραπέμπω σε πρόσφατα εκδοθέντα βιβλία. «Κεραύνια Όρη» του καρδιολόγου Χρήστου Βενέτη, εκδ. Ι. Σιδέρη, και στο βιβλίο του Καθηγητή Αγγλικής και Ελληνικής Φιλολογίας, Περικλή Λεύκα, «Σκόρπιες Μνήμες» εκδ. ΕΛΚΥΣΤΗΣ. Αλλά και στην ιστοσελίδα ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ του καθηγητή της Γαλλικής Φιλολογίας Σταύρου Καλαϊτζόγλου.
Αντώνης Ν. Βενέτης,
Μοναστηράκι Δωρίδος
