Γράφει ο Γρηγόρης Θεοδωράκης
Υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Αιτ/νία
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Στις εκλογές της 21ης Μάϊου αναδεικνύεται ένα δίλημμα ιστορικών διαστάσεων, θεμελιακό για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Ένα δίλημμα που ανατρέχει στο παρελθόν μα κυρίως προβάλλεται στο μέλλον αναδυόμενο οριζόντια σε κάθε τομέα πολιτικής και στο σύνολο της θεσμικής λειτουργίας. Ένα δίλημμα που αφορά στο αν η χώρα θα συνεχίσει τον κατηφορικό δρόμο της υποχώρησης σε όλους τους τομείς ή, πριν αυτός καταστεί μοιραίος, θα σταματήσει και θα βαδίσει στην οδό που οφείλει να πορεύεται ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Χωρίς αξιολογική σειρά, αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά τις κρισιμότερες όψεις αυτού του διλήμματος:
Θα συνεχίσει η καθολική ακρίβεια να σαρώνει τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις, τους παραγωγούς, κατατρώγοντας τα εισοδήματα, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και υπονομεύοντας την ανταγωνιστική θέση της Ελλάδας ή θα μπει τέλος σε αυτή όπως συνέβη στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη;
Θα ολοκληρωθεί η σχεδιαζόμενη επέλαση των funds στη λαϊκή κατοικία ή θα μπει φραγμός με ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό και προπάντων δίκαιο σχέδιο από το κράτος με πρόβλεψη και για την κοινωνική κατοικία;
Θα εξακολουθήσουν οι συνταξιούχοι να βλέπουν πενιχρές τις συντάξεις τους ή το εισόδημά τους θα ενισχυθεί ουσιαστικά με αυξήσεις έτσι όπως οφείλει το κράτος να πράξει και όπως είχε ήδη αρχίσει να πράττει από το 2018;
Θα συνεχίσουν οι νέοι να βλέπουν την παιδεία να απαξιώνεται ή θα την δουν να αναβαθμίζεται ώστε να τους παρέχει σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης αυτά που πρέπει να παρέχει σε ένα σύγχρονο κράτος;
Επίσης, θα συνεχίσουν οι νέοι αλλά και το σύνολο του εργατικού δυναμικού να βλέπουν τις προοπτικές για αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας να φθίνουν καθημερινά ή θα αποκτήσουν προοπτική μέσω ενός πραγματικού προγράμματος ποιοτικής, ανθεκτικής και βιώσιμης ανάπτυξης;
Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε την ύπαιθρο να μαραζώνει ή θα της δώσουμε την ευκαιρία με μεγάλες παρεμβάσεις να λάβει αυτό που αξίζει, δηλαδή την ισότιμη συμμετοχή σε ένα αναπτυξιακό κύμα μακράς πνοής;
Θα προασπίσουμε το περιβάλλον ως πολύτιμο πόρο, όρο επιβίωσης και προστιθέμενη αξία ή θα το δούμε να καταστρέφεται γοργά εν μέσω μάλιστα της κλιματικής αλλαγής;
Θα έχουμε, ως πολίτες, ένα «επιτελικό» κράτος χρυσοπληρωμένων μετακλητών, ευνοιοκρατίας, απευθείας αναθέσεων αλλά απολύτως ανίκανο να παρέχει εμπιστοσύνη στους πολίτες ή θα κατευθύνουμε με χρηστή διοίκηση τους πόρους και τις δραστηριότητες στον αγώνα για ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό δημόσιο που θα εξυψώνει τον πολίτη τοποθετώντας τον στο προσκήνιο;
Θα βλέπουμε, ως πολίτες, τα δικαιώματά μας και τις ελευθερίες μας να καταπατώνται βάναυσα από το ίδιο το κράτος – υποκλοπέα ή θα αποκτήσουμε ένα κοινωνικό κράτος δικαίου με ισχυρούς θεσμούς που θα προασπίζει την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Αυτά και άλλα πολλά τα μεγάλα ερωτήματα συνθέτουν αυτοτελώς και από κοινού το μεγάλο δίλημμα των εκλογών της 21ης Μαΐου. Ένα δίλημμα στρατηγικών και ιστορικών διαστάσεων, γιατί στις εκλογές αυτές έρχονται σε αντιπαράθεση δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες, δύο εντελώς διαφορετικοί πολιτισμοί. Από τη μία, αυτή που θέλει τον άνθρωπο, τον πολίτη, την κοινωνία στο προσκήνιο, που επιδιώκει την οικονομική πρόοδο και την παραγωγική ανασυγκρότηση στο πνεύμα της εποχής και των μελλοντικών προκλήσεων, που πιστεύει στο κράτος δικαίου με ισχυρούς θεσμούς, που προστατεύει τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Από την άλλη, αυτή που βιώνουμε τα τέσσερα τελευταία χρόνια, με την αναδιανομή από τους πολλούς στους λίγους και τους πολλούς να μένουν απροστάτευτοι, με το κράτος να γίνεται λάφυρο και να καταντά λειτουργικά ανίκανο, με την παραγωγή να καταδικάζεται στο μαρασμό, με τη χώρα να βρίσκεται στο διεθνές περιθώριο.
Παραφράζοντας τον Καζαντζάκη στην εισαγωγή του Καπετάν Μιχάλη, θα λέγαμε ότι στις εκλογές αυτές δύο κόσμοι αντιμάχονται αλλά το φως στο τέλος θα νικήσει.
