Η παράσταση «Σκωτσέζικο ντους» στο Τεχνουργείον από τη θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Όλοι οι καλλιτέχνες ανασφαλείς είμαστε…

Ναι, αγαπάμε να στεκόμαστε στο φως αλλά μέσα μας παραμένουμε μισοσκοτεινοί, ζητάμε την αλήθεια της σκηνής μα συχνά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με την αλήθεια της ζωής. Ντυνόμαστε χαρακτήρες για να μη φανούν οι ρωγμές μας,· μακάρι να βλέπαμε πόσο ωραίες είναι αυτές οι ρωγμές όταν φωτίζονται σωστά.

Στη γλυκιά και ανατρεπτική κωμωδία της Χρύσας Σπηλιώτη, ένας θίασος γεμάτος αλλοπρόσαλες φιγούρες —ένας Σκηνοθέτης εθισμένος στον τζόγο και τις ερωτικές περιπτύξεις, τεχνικοί εντελώς άσχετοι με τη δουλειά, ηθοποιοί με ψυχαναγκασμούς, όνειρα και μισοτελειωμένα δράματα— προσπαθεί, ή τουλάχιστον προσποιείται πως προσπαθεί, να ανεβάσει τη Λυσιστράτη σε ένα περιθωριακό θεατράκι της Αθήνας, όπου οι πρόβες θυμίζουν περισσότερο ψυχοθεραπεία παρά καλλιτεχνική διαδικασία.

Εκεί, ανάμεσα σε σκηνές που διακόπτονται από κρίσεις πανικού και μια σκηνοθετική γραμμή που αλλάζει κάθε τρεις και λίγο (ανάλογα με τη διάθεση του σκηνοθέτη και τα στοιχήματα στον …ιππόδρομο), το έργο του Αριστοφάνη γίνεται απλώς η αφορμή.

Αφορμή για να ξεγυμνωθούν προσωπικότητες, να συγκρουστούν εγωισμοί, να φανερωθούν απωθημένα — και κάποιες φορές, να ειπωθούν αλήθειες που κανείς δεν είχε το θάρρος να αρθρώσει ούτε στην πρόβα ούτε στη ζωή.

Γιατί το θέατρο τους ενώνει, τους διαλύει, τους εκθέτει και τελικά τους σώζει ή έστω τους αναγκάζει να γελάσουν λίγο με τον εαυτό τους, πριν ανεβάσουν αυλαία… αν τελικά το κάνουν.