Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς… θερινός κινηματογράφος;
Αγαπημένη ταινία, συνδεδεμένη με το θερινό κινηματογράφο;
Ένα πολύ ωραίο μίνι αφιέρωμα στο θερινό κινηματογράφο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό west point
Ακολουθήστε τη west point στο instagram
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
-Στο άκουσμα του θερινού δημιουργούνται συναισθήματα όπως η νοσταλγία, επανέρχονται αναμνήσεις και μια διάθεση χαλάρωσης καθώς προϋπαντεί το καλοκαίρι. Με κάνει να μπορώ να νιώσω τον έναστρο ουρανό, να μυρίσω το νυχτολούλουδο και να ακούσω τη θάλασσα. Θερινό σημαίνει ρομάντζο…
-Mama Roma (1962 Pasolini), Σινέ Ζέφυρος στα Πετράλωνα.
Η θέαση μιας κλασικής ασπρόμαυρης ταινίας του 1960 σε ένα θερινό κινηματογράφο του 1930 ήταν μια εμπειρία πολύ ιδιαίτερη
Τζίμης Τσουκαλάς
-Επίσημη έναρξη καλοκαιριού, ταράτσα Ρεξ, μυρωδιές ποπ κορν μαζί με θαλασσινή αλμύρα, η ανεμελιά του να βλέπεις ταινία μετά τσιγάρου (μου έχει μείνει από όταν ακόμα κάπνιζα), ο ήχος των κυμάτων από την παραλία Γριμπόβου να μπλέκεται αρμονικά με τους διαλόγους, η θαλπωρή του να μην φαίνονται καθαρά τα πρώτα λεπτά της ταινίας επειδή δεν έχει προλάβει ακόμα να νυχτώσει για τα καλά, bonus τοπικό χόμπι που στην οθόνη του Σινέ Ρεξ κυκλοφορεί πάντα ένα σαμιαμίδι και σε κάθε προβολή το ψάχνουμε σε ποιανού ηθοποιού το κούτελο αράζει ανυποψίαστο.
-Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πρωτοβγήκε το Fight Club του David Fincher και είχα την τύχη να το δω έφηβος στο θερινό της Ναυπάκτου. Φαν του σκηνοθέτη ήδη από τα Seven/The Game, βλέποντας την -τότε- καινούργια ταινία του στο Σινέ Ρεξ ήταν κάτι που ανέμενα διακαώς. Η τελευταία σκηνή -spoiler alert- με τους πρωταγωνιστές να κοιτούν απ’ το παράθυρο τις εκρήξεις στην πόλη ενώ ακουγόταν το «Where is my mind?» των Pixies με άφησε εμβρόντητο στην θέση μου μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος θεατής, αδυνατώντας να πιστέψω αυτό που μόλις είχα δει. Την τελευταία βραδιά των προβολών, μάλιστα, καταφέραμε με τον κολλητό μου να «δανειστούμε επ’ αόριστον» την γιγάντια αφίσα (η οποία να σημειώσω πως θα πετιόταν άδοξα στα σκουπίδια το επόμενο πρωί)! Και φυσικά, είναι ένα φιλμ που παραμένει μέχρι και σήμερα ένα αριστούργημα.
Νίκος Βάκρινος
-Cine Rex-Cine Ψάνη- Cine Ναυπακτος – Cine Μαρία, τα θερινά της πόλης μου στις αρχές του ‘70, ταινίες που μας «μυήσανε» σε ένα κόσμο που αγνοούσαμε και τελικά μάς έκαναν αθεράπευτα εραστές του κινηματογράφου!
-«Πού πάω Θεέ μου;» (Quo vado?), γιατί το θερινό σινεμά θέλει χαλαρή διάθεση και κωμωδίες –σάτιρες σαν αυτή!
Σοφία Καραγεώργου
-Όταν ακούω για θερινό σινεμά αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι το τραγούδι της Χριστιάνας «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» σε στίχους Σταμάτη Κραουνάκη και αν ήταν να διαλέξω αγαπημένο θερινό, θα έλεγα σίγουρα το Cine «Paris» στην Κυδαθηναίων στην Αθήνα, γιατί είναι το πιο όμορφο στην Ελλάδα, λόγω θέας.
-Ταινία θα πω μία παλαιότερη: Serpico. Πρόκειται για ταινία οσκαρικής δράσης με τον αγαπημένο μου ηθοποιό Al Pacino. Είναι διαχρονική λόγω του θέματός της (διαφθορά), διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη, στην πόλη που πλέον ζω και την οποία προσπαθώ να συνηθίσω-αγαπήσω και διαθέτει ένα καταπληκτικό ελληνικό soundrack του Μίκη Θεοδωράκη.
Χαρά Παπαδοκωστάκη
-Καλοκαίρι, αστέρια, αεράκι, ζακέτα, ποπ κορν και μπίρα.
-Συνήθως τον θερινό κινηματογράφο τον συνδέουμε περισσότερο με πιο «ελαφρές» ταινίες όπως περιπέτειες και κωμωδίες, αλλά για μένα ήταν πάντα και μια ευκαιρία να δω στη μεγάλη οθόνη παλιές ταινίες σε αφιερώματα. Σε θερινό σινεμά ανακάλυψα τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν βλέποντας τις Άγριες Φράουλες.