Απόσπασμα σημειώματος Χρήστου Κοψαχείλη:
{…} Παρότι το έργο του Βασίλη Βούκλιζα παρουσιάζεται εδώ σε ενότητες — με σαφή χρονικά όρια και φαινομενικά διαφορετική κάθε φορά προσέγγιση — διακρίνεται από μια εσωτερική συνέχεια και συνέπεια, που τελικά συνθέτουν μια ήρεμη αλλά και στιβαρή φωτογραφική ταυτότητα. Οι φωτογραφίες του δεν εστιάζουν απλώς στην αποδοχή του τελικού αποτελέσματος· αναδεικνύουν και τη χαρά που γεννιέται μέσα από τη διαδικασία της φωτογράφισης. Είναι αληθινές και «ήσυχες» — όπως και ο ίδιος — δεν κραυγάζουν ούτε προσπαθούν να αποδείξουν κάτι. Παρακολουθούν διακριτικά την πορεία της ζωής του, λειτουργώντας σαν ένα ανοιχτό ημερολόγιο, που προσκαλεί τον θεατή να το εξερευνήσει.
Απόσπασμα σημειώματος Δώρας Λαβαζού:
{…} Ο Βούκλιζας ονομάζει το βιβλίο του «Μικρές Ιστορίες», επιδιώκοντας έναν οπτικό διάλογο με τον θεατή· έναν διάλογο που προσδοκά να σταθεί μετωπικά απέναντι από κάθε φωτογραφία και είτε να αναρωτηθεί, είτε να αφεθεί στη ροή των συναισθημάτων.
Κι όμως, η σχέση ανάμεσα σε αυτό που βλέπουμε και σε αυτό που γνωρίζουμε δεν είναι ποτέ απολύτως προσδιορισμένη.
Ο Βούκλιζας μάς οδηγεί στην “Άκρη της πόλης” μέσα από τα βαθιά προσωπικά του “Όνειρα και Αναμνήσεις”, μας παραθέτει Εικόνες από τον “Πραγματικό Κόσμο”, και στο τέλος αυτής της διαδρομής εμφανίζεται “Η Νύχτα” — η νύχτα της σιωπής.
Τοποθετώ μια άνω τελεία σε αυτήν την φωτογραφική περιπλάνηση του Βασίλη Βούκλιζα, που διήρκεσε 35 χρόνια.
Θα τολμήσω να πω πως αυτές οι «Μικρές Ιστορίες» συνθέτουν το κάδρο μιας Μεγάλης Ιστορίας, την οποία γράφει με τον φακό του ένας σπουδαίος φωτογράφος — και, πάνω απ’ όλα, ένας σπουδαίος άνθρωπος: ο Βασίλης Βούκλιζας.