Σε προηγούμενο μου πόνημα έγραψα για την δυναμική που πρέπει να επιδείξουμε απέναντι στις προκλήσεις όσων επιμένουν να μας θεωρούν “απόκληρους” της Ευρωπαϊκής Κοινωνίας και αναφέρθηκα στους Βαλκανικούς πολέμους που ξεκίνησαν στις 05-10-1912 και στα θριαμβευτικά αποτελέσματα που ήταν απόρροια της συμμετοχής μας στην τότε Βαλκανική συμμαχία.
Αναφέρομαι και πάλι στον πόλεμο αυτόν, και θα περιγράψω κάποια στοιχεία του και τα επιτυχή αποτελέσματα που είχαμε με το τέλος του, μιας και οι ημερομηνίες είναι επίκαιρες χρονικά.
Επίσης με δεδομένη την πίεση που εξακολουθούν να ασκούν οι Τούρκοι είναι ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την έννοια του αυτεξουσίου και της εθνικής αυθυπαρξίας μας.
Ούτε λίγο – ούτε πολύ, κάποιοι Ευρωπαίοι που θεωρούνται και σύμμαχοι μας, επιμένουν να μας θεωρούν αδύναμους για την υπεράσπιση των Εθνικών μας δικαιωμάτων. Αυτό απορρέει από την τακτική τους να μας σπρώξουν σε μια μηδενιστική πίστη για την εθνική μας ελευθερία, επιτρέποντας τη δημιουργία συνθηκών ασύδοτης συμπεριφοράς από τους απέναντι γείτονες, με την ελαστική αντιμετώπιση των όποιων προκλητικών τους κινήσεων εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Μας σπρώχνουν σε μια παθητική άμυνα και στην εμπλοκή σε απίθανες και αντεθνικές διαπραγματεύσεις, νομίζοντας ότι θα πέσουμε στην παγίδα να ταυτιστούμε με την έννοια της δήθεν ανυπάρκτου αξίας μας και την λογική της εξαρτημένης αυθυπαρξίας μας.
Τίποτα από αυτά δεν θα μας οδηγήσει στον μηδενισμό, επειδή δεν πρόκειται να απεμπολήσουμε τις αξίες και την πίστη μας στο νόημα της Εθνικής μας υπεροχής.
Η καλλιεργημένη και παραδοσιακή ηθική του έθνους είναι σίγουρο ότι θα δώσει την ευκαιρία να εμφανιστεί η εξακριβωμένη γνώση από τους ιθύνοντες διαχειριστές της Δημόσιας ζωής μας, σαν το μεγάλο αντίδοτο εναντίον του πρακτικού και θεωρητικού μηδενισμού που θέλουν να μας επιβάλλουν.
Η Ελλάδα παρ’ότι επηρεάσθηκε από τον καταστροφικό πόλεμο του 1897, εντούτοις μπόρεσε σιγά σιγά να ξαναγίνει ετοιμοπόλεμη , και έχοντας ηγέτη ένα μεγάλο πολιτικό, τον Ελευθ. Βενιζέλο , κατάφερε με την Βαλκανική συμμαχία να αποκομίσει μεγάλα οφέλη από ένα πόλεμο δύσκολο. Και ήταν δύσκολος γιατί πέρα του βασικού εχθρού που ήταν οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι προστριβές μεταξύ των συμμάχων έφεραν διαφωνίες για το μοίρασμα των αποκτημένων εδαφών και έπρεπε να επικρατήσει πέραν της δυναμικής και η διπλωματική εθνική ευστροφία.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος οπαδός του κλασσικού αλυτρωτισμού του 19ου αιώνα, με γνώμονα το ηθικό και την προετοιμασία των Ελλήνων, έκανε τις κατάλληλες ενέργειες συμμετοχής στην Βαλκανική συμμαχία, ξεπερνώντας τις αντιδράσεις της διπλωματικής γραφειοκρατίας και κατάφερε να διπλασιάσει την Ελλάδα σε έκταση και πληθυσμό.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την εξέλιξη των βαλκανικών πολέμων όπου μέσα από την απόδειξη των δυνατοτήτων της Ελλάδας για την απόκτηση Ελληνικών εδαφών που ήταν Τουρκοκρατούμενα, συνάμα αποδείχτηκε επιπλέον ότι οι Έλληνες όταν αποφασίζουν σωστά έχουν ηθικό για επιτεύξεις που ξεπερνούν ακόμα και το στενό τους περίγυρο.
Ένας πόλεμος λοιπόν χωρισμένος σε παρακλάδια εξελίξεων που με το τέλος του ξεκινώντας από το Φθινόπωρο του 1912, εκτός από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ολοκληρώθηκε μέσα στο 1913 με επιτυχίες από την Ήπειρο , την Μακεδονία μέχρι και την Θράκη.
Έτσι με μικρές απώλειες, με διάφορες συνθήκες και προς το τέλος του 1913 η Ελλάδα διπλασιάσθηκε σε έκταση και πληθυσμό.
Και για την ιστορία να πούμε ότι από τους συμμάχους η Σερβία εκπλήρωσε και αυτή τους αντικειμενικούς της στόχους, ενώ η Βουλγαρία είχε μεγάλες απώλειες ειδικά στο μέτωπο της Αδριανούπολης μετά το ‘Β Βαλκανικό πόλεμο τον οποίο η ίδια προκάλεσε, και στην ουσία δεν είχε ιδιαίτερα εδαφικά κέρδη.
Η ιστορία λοιπόν μας διδάσκει ότι οι λογικές του εφησυχασμού και της απαισιοδοξίας δεν έχουν θέση στο Ελληνικό ανθρώπινο στοιχείο.
Ο Καζαντζάκης στην “Ασκητική” του συμβουλεύει:
“Με αντρεία, µε σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλεμένο χάος το καταστρόγγυλο, το καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λυχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύμπαντα.”
Στις μηδενιστικές σκέψεις πρέπει να γυρίζει γρήγορα ο τροχός της ανάγκης έτσι ώστε να μπορείς να υποτάσεις την ύλη και να την αναγκάζεις να γίνεται καλός αγωγός του μυαλού σου .
Και συνεχίζοντας ο μεγάλος συγγραφέας τονίζει :
“Η Παντοδυναμία του νου ισοζυγιάζει τη δύναμη με την επιθυμία και έτσι καρπίζει η προσπάθεια του ανθρώπου.
Αυτός ο νους πρέπει να είναι εκείνος που μετά από μία έκτη δύναμη να μην αναγνωρίζει τα σύνορα του ανθρώπου.
Να σπάει τα σύνορα. Να αρνιέται ότι θωρούν τα μάτια του.
Να πεθαίνει και να λέει: Θάνατος δεν υπάρχει ! ”.
Νασόπουλος Βασίλειος
Βελβίνα – Ναυπάκτου