Γράφει ο Γιάννης Κούγιας
Η Έλλειψη ταξικής συνείδησης είναι η “γάγγραινα” στην κάθε μορφή αντίστασης και είναι βούτυρο στο ψωμί της αστικής τάξης που ξέρουν να ελέγχουν, ξέρουν να “προσφέρουν” ψίχουλα καταστολής… Η φράση του Αντόνιο Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», έχει χρησιμοποιηθεί πολύ… Θα έλεγα μάλιστα ότι την συγκεκριμένη χρονικά στιγμή με την συμπυκνωμένη οσμή των απανωτών σκανδάλων που έχουν συμβεί η παραπάνω φράση έχει “κουμπώσει”με τη τωρινή πραγματικότητα.
Εντούτοις όμως στην ελληνική πραγματικότητα ταιριάζει ίσως και περισσότερο μια άλλη φράση του Γκράμσι: «Είμαι απαισιόδοξος λόγω ευφυΐας και αισιόδοξος λόγω θέλησης». Η πορεία της πατρίδας μας από το ξεκίνημα της κρίσης μοιάζει με έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο περιδίνησης.
Ζούμε σε διάρκεια την ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος στο μεγαλύτερο βαθμό.Οι παραδοσιακές δυνάμεις του δίπολου μέχρι τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000 έχασαν μεγάλες μερίδες της κοινωνικής τους βάσης.Η δύναμη της ελπίδας όπως αναδείχθηκε από τα κάτω και απέκτησε το βάρος της ευθύνης της διακυβέρνησης της χώρας απέτυχε καθώς ο συμβιβασμός έπνιξε την ίδια την γενετήσια ταυτότητα της.Και αυτό που πιθανόν θα ζήσουμε είναι η προσχεδιασμένη μιξαρισμενη νέα αναδιανομή του πολιτικού συστήματος φορώντας ένα μανδύα δήθεν νεωτερικότητας αλλά με την χρησιμοποίηση επικοινωνιακών τεχνασμάτων πατερναλιστικών νοοτροπιών.
Η όποια προσδοκώμενη αλλαγή, θα πρέπει να προέλθει ως αίτημα από ευρείες κοινωνικές συμμαχίες με ξεκάθαρο πολιτικό ορίζοντα.Χωρίς εκπτώσεις και παραπλανητικές ατάκες που απλά ξεσηκώνουν…. Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον προς το παρόν. Ο μετέωρος βηματισμός της κοινωνίας χαρακτηρίζεται, ακόμα σήμερα, περισσότερο ως άλλη μία άρνηση της πραγματικότητας…
“Ζούμε την εποχή των τεράτων”;